Voor de gemeenschappen die rondom de merengebieden wonen en langs de oevers van de Amazone rivier tussen Leticia en Puerto Nariño vormt vis de belangrijkste bron van dierlijke proteïne en vormt het verkopen van vis een belangrijke bron van inkomsten. Daarnaast dient het Yahuarcaca merengebied onder andere als drinkwaterbron voor de stad Leticia en heeft de hele regio een hoge potentie voor ecotoerisme.

Sinds het begin van de twintigste eeuw, toen het zogeheten Amazone Trapezium onderdeel werd van Colombia in plaats van Peru, heeft er veel migratie naar dit gebied toe plaatsgevonden, van gelukzoekers tot gedwongen arbeid in de rubbertapperij. Hiermee heeft er ook een toename plaatsgevonden van de menselijke druk op de natuurlijke hulpbronnen binnen het gebied en is het landgebruik vaak drastisch veranderd. Zo is de visserij toegenomen door de toename van traditionele vissers, de komst van commerciële vissers, de introductie van moderne netten en de mogelijkheid vis in te vriezen voor de commerciële verkoop ervan. Daarnaast is ook de vraag naar hout, brandhout en fruit toegenomen met als gevolg dat de bossen gedegradeerd zijn of volledig ontbost zijn voor het planten van gewassen of veeteelt.

Ondanks dat de visserij is toegenomen en er het gevaar bestaat van overbevissing vormt het verarmen en het verdwijnen van het leef- en foeragegebied van de vissen de grootste bedreiging. Immers met het verdwijnen van bepaalde boomsoorten of het gehele bos, kunnen vissen zich niet meer voeden met de vruchten en zaden van de bomen en verliezen zij hun broedplaatsen. Dit bevestigt het belang voor de gemeenschappen voor een goed en duurzaam beheer van dit landschap. Zo kunnen deze gebieden hun ecologische functies behouden en in het levensonderhoud blijven voorzien van de mensen van nu en voor toekomstige generaties. Dit benadrukt tevens de belangrijke rol die is weggelegd voor het (lokale)onderwijs en benadrukt het potentieel van ecotoerisme die vanuit de gemeenschappen kan en deels al wordt aangeboden.

Inheemse kennis in het onderwijs – Colombia
Sinds 1991 hebben de indianen gemeenschappen in Colombia het recht om naast het regulier onderwijs ook eigen lessen en lesmateriaal te ontwikkelen gebaseerd op hun cultuur en traditionele kennis; voor het behoud ervan maar ook om bij te dragen om als gemeenschappen het hoofd te kunnen bieden aan de huidige problematiek zoals hierboven beschreven. Echter door een gebrek aan specifieke kennis, ervaring en financiële middelen is het moeilijk dergelijk materiaal te ontwikkelen.